Abstract

De term ‘Human Resource Management’ is vanaf het ontstaan ervan een controversiële term geweest, en met name betreffende de betekenis van ‘Human’ in HRM. Er is regelmatig de vraag gesteld of HRM mensen werkelijk als ‘Human’ beschouwt, of toch voornamelijk als ‘Human Resource’ (zie bv. Delbridge & Keenoy, 2010). Deze vraag betreft de kern waar HRM om draait, en dus of mensen in organisaties door HRM worden gezien als ‘instrument’ (een resource) voor het bereiken van organisatieprestaties, of als een mens die meer is dan slechts een instrument, of wellicht wel helemaal geen ‘instrument’. Dit soort vraagstukken zijn onderdeel van het vakgebied van ‘Kritisch HRM’, een vakgebied dat zijn oorsprong kent in het werk van Karen Legge (1995). Hoewel kritisch HRM (critical HRM) niet in de index voorkomt van Legge (1995), kan haar boek wel degelijk worden beschouwd als de aanvang van een kleine, maar relevante, stroom rondom de kritische aspecten van personeelsmanagement. Om een beter begrip te hebben van wat kritisch HRM nu precies inhoudt bespreek ik het werk van Karen Legge, en anderen die in haar traditie hebben gewerkt.