Abstract

Wyobraźnia pomaga pojmować i radzić sobie ze
zmianami organizacyjnymi (Morgan, 1993), a jej brak „zabija” (Burrell, 1997).
Analogia do śmierci cielesnej wydaje się tu o tyle trafna, że wyobraźnia jest
krainą możliwości tak koncepcyjnych, jak praktycznych, a jej brak kojarzymy
z ograniczeniem, limitem i bezruchem. Myśleć i działać „bez wyobraźni” to
postępować bezrefleksyjnie, automatycznie i jednowymiarowo.
Podjęta w tym rozdziale skrótowa analiza rzeczywistości organizacyjnej,
skupiona na zlokalizowanym w Brukseli dziale tłumaczeniowym jednej z instytucji
(zwanej dalej po prostu: „Instytucją”) Unii Europejskiej, w żadnym
stopniu nie sugeruje, że jej pracownicy są „pozbawieni wyobraźni”. Jest to
natomiast próba refleksji nad rolą wyobraźni w organizacji, w uwzględnieniu
jej w modelu zarządzania nią, a także w różnych procesach w tej organizacji
zachodzących. Wybór takiej przestrzeni badawczej nie jest oczywiście
przypadkowy, wszak postrzeganie systemu instytucji europejskich jako tworu
dość bezrefleksyjnego, w którym na wyobraźnię nie ma miejsca, ociera
się o stereotyp. Poniższe rozważania nie są próbą jego podważenia, lecz raczej
zastanowienia się, z czego może wynikać takie, a nie inne postrzeganie
euroinstytucji. Punktami odniesienia w tej eksploracji eurorzeczywistości
pod kątem stopnia jej uregulowania, formalizacji czy elastyczności, będą
koncepcje często dyskutowane w zbliżonych kontekstach przez teoretyków
organizacji: karnawał, „organizacja poza kontrolą” (unmanaged organization),
a także proces sanityzacji.